کد مطلب:173069 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:168
الگوی قومیت زدایی
در عاشورا به كسانی برمی خوریم كه مرز نژاد و زبان و قومیت را در نوردیدند و خود را به شهادتكده ی كربلا رساندند. رنگ، نژاد و زبان، مرزهای دست ساخته ی بشر است و در میان اولیای خدا و كوی شهیدان این مرزبندی وجود ندارد. شهید، شهید است خواه عرب باشد یا عجم، خواه ترك باشد یا فارس.
اسلم مرد مبارزی از دیار ترك بود كه در خدمت امام حسین علیه السلام قرار داشت. او همچون جون ( فردی سیاهپوست ) از آن حضرت جدا نشد، تا در ركاب او به شهادت رسید. [1] در برخی از منابع نام این شهید ترك را «واضح» ضبط كرده اند. [2] .
شهید پارسی، یكی از كسانی است كه در اردوگاه امام حضور داشت: فردی به نام «نصر» فرزند «ابو نیزر» كه در كنار امام حسین علیه السلام پرورش
یافت، امام حسین علیه السلام كه از مدینه به مكه رفت، نصر در خدمتش بود. از مكه به كربلا، نصر همراهشان بود. شجاع و دلیر بود، سواری بود بی نظیر، دلاوری بود شیرگیر، خروش سوارن ایران را داشت. بامداد روز شهادت كه عازم نبرد شد، چهارپای اسبش را با شمشیر قطع كرد تا پیاده بجنگد و آن قدر پایداری كرد تا شهید گردید. [3] .
بنابراین، در عرصه ی كربلا و در قاموس عاشورا، گوناگونی نژاد و ملت را راهی نیست. اختلاف رنگ، زبان و قومیت، مانع دفاع از حریم آزادی، ایمان و عقیده نخواهد بود.
اسلم مرد مبارزی از دیار ترك بود كه در خدمت امام حسین علیه السلام قرار داشت. او همچون جون ( فردی سیاهپوست ) از آن حضرت جدا نشد، تا در ركاب او به شهادت رسید. [1] در برخی از منابع نام این شهید ترك را «واضح» ضبط كرده اند. [2] .
شهید پارسی، یكی از كسانی است كه در اردوگاه امام حضور داشت: فردی به نام «نصر» فرزند «ابو نیزر» كه در كنار امام حسین علیه السلام پرورش
یافت، امام حسین علیه السلام كه از مدینه به مكه رفت، نصر در خدمتش بود. از مكه به كربلا، نصر همراهشان بود. شجاع و دلیر بود، سواری بود بی نظیر، دلاوری بود شیرگیر، خروش سوارن ایران را داشت. بامداد روز شهادت كه عازم نبرد شد، چهارپای اسبش را با شمشیر قطع كرد تا پیاده بجنگد و آن قدر پایداری كرد تا شهید گردید. [3] .
بنابراین، در عرصه ی كربلا و در قاموس عاشورا، گوناگونی نژاد و ملت را راهی نیست. اختلاف رنگ، زبان و قومیت، مانع دفاع از حریم آزادی، ایمان و عقیده نخواهد بود.
[1] پيشواي شهيدان، ص 345.
[2] بحارالانوار، ج 45، ص 30
[3] پيشواي شهيدان، ص 354.